Description
Δεν είμαι συγγραφέας. Τα κείμενά μου τα γράφει ένα μικρό κορίτσι σαν εκθέσεις σχολείου.
Μέσα από την περιγραφή του συναρπαστικού παλιού Αγίου Νικολάου της δεκαετίας του ’50 και ορισμένων άλλων πόλεων και περιοχών του Λασιθίου που αναφέρονται, διαφαίνονται αυστηρά ήθη, καθοριστικά για τη ζωή του καθενός: η σιγανή μοιραία περιβαλλοντική μετατροπή της φύσης από τον άνθρωπο, η φτώχεια και η ψυχολογική κατάσταση των «μικρών» και των «μεγάλων» κατοίκων του, η προσπάθεια των δασκάλων και των καθηγητών να διδάξουν σωστά τα παιδιά στα μετακατοχικά χρόνια, η έλλειψη του πατέρα, ακόμα και λίγα περιστατικά από την Ιταλική και Γερμανική Κατοχή της τετραετίας 1940-1944, δοσμένη μέσα από μια ιστορία που μου την είπαν άλλοι…
Έτσι είναι και η ζωγραφική μου∙ πολλές πινελιές μπερδεμένες από δω και από κει, όμως υπάρχουν όλες. Άλλες «κρύβονται» κάτω από τις νεότερες, είναι «φόρμες». Το αποτέλεσμα μου φαίνεται ευχάριστο και θλιμμένο μαζί. Το ίδιο αίσθημα μού φάνηκε ότι είχα και στις αναμνήσεις μου.
Μια μέρα καθώς έγραφα καθισμένη και σοβαρή σε ένα καφενείο, ένας άγνωστος άνθρωπος με ρώτησε τι γράφω. Του απάντησα: «Αναμνήσεις παιδικής ηλικίας». Εκείνος συνέχισε: «Φαίνεται ότι θα είχατε καλές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία σας». Του απάντησα: «Στο χέρι σας είναι να τις κάνετε ωραίες». Είναι αυτό που αναφέρω στο κείμενό μου: «Να τα βλέπεις όλα κάτω από ένα καινούργιο θεϊκό φως».
Περιττό να σας πω ότι έγραψα τα κείμενά μου σε καφενεία. Στην Αθήνα και στην Κρήτη. Ποτέ στο σπίτι. Θα σας συμβούλευα να κάνετε το ίδιο, εάν κάποτε αποφασίσετε να γράψετε αναμνήσεις∙ όχι στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Ο κόσμος έξω είναι πιο φωτεινός και χαρούμενος.
Βαρβάρα Συμινελάκη – Ζουράρη
